گاهی فکر می‌کنم تمام این سال‌ها، داشتم نقش بازی می‌کردم. نقشی که در آن باید قوی‌ترین باشی، موفق‌ترین، کسی که هیچ چیز نمی‌تواند خم به ابرویش بیاورد و راستش را بخواهید، در این نقش خوب هم ظاهر شده‌ام؛ لبخند حاضر، حرف‌های حساب شده، توانایی حل مسئله، و شاید حتی جایگاهی که خیلی‌ها آرزویش را دارند.

اما پشت این صحنه آراییِ بی‌نقص، در جایی که نور مستقیم صحنه نیست، سنگینی عجیبی حس می‌شود. یک جور تنهاییِ درونی که با هیچ جمع و هیچ موفقیتی پر نمی‌شود. دردهایی هست که اسم مشخصی ندارند، شبیه سایه‌هایی هستند که در عمیق‌ترین گوشه‌های روان نشسته‌اند. دردهایی از جنس نرسیدن‌هایی که ربطی به اهداف بیرونی ندارند، ترس‌هایی که منطق سرشان نمی‌شود، و خستگی‌ای که با هیچ خوابی رفع نمی‌شود. سخت‌ترین قسمت ماجرا این است که می‌دانی هیچ‌کس قرار نیست این‌ها را ببیند یا حتی تصورش را بکند. همه تحسینت می‌کنند، بعضی‌ها هم به موقعیتت غبطه می‌خورند، اما هیچ‌کس عمق چاهی را که گاهی حس می‌کنی در درونت دهان باز کرده، نمی‌بیند. و تو یاد گرفته‌ای که درباره‌اش حرف نزنی، چون مگر می‌شود از چنین چیزی به کسی گفت وقتی تمام هویت بیرونی‌ات بر اساس نبودن همین ضعف‌ها ساخته شده است؟ یک پارادوکس تلخ، در دل یک زندگی که از بیرون بی‌نقص به نظر می‌رسد. این نقاب، این سیمای “همه‌چیزتمام”، در واقع سال‌ها طول کشیده تا ساخته شود. انگار خشت به خشت روی هم گذاشته شده، هر بار که به جای گریه، مشت گره کرده‌ای، هر بار که به جای “نمی‌توانم”، گفته‌ای “حلش می‌کنم”، هر بار که به جای نیاز به آغوش، عقب کشیده‌ای و در لاک خودت فرو رفته‌ای. یک جور آموزش ناخواسته بوده؛ آموزش اینکه ضعف جایی در این تصویر ندارد، که مرد یعنی کوه، یعنی تکیه‌گاه، حتی اگر از درون در حال فروریختن باشی. و این آموزش آنقدر درونی شده که گاهی خودت هم باورت می‌شود این ظاهر، تمامِ واقعیت است. فراموش می‌کنی که زیر این لایه‌های محافظ، قلبی هست که می‌ترسد، وجودی هست که خسته می‌شود، و کودکی هست که هنوز نیازمند دیده شدن و شنیده شدن است. و اینجا، احساس غربت می‌کنی. غریبه‌ای با خودت، و غریبه‌ای در جمع، چون نمی‌توانی واقعی‌ترین بخش وجودت را به نمایش بگذاری، مبادا تمام آن چیزی که ساخته‌ای فرو بریزد. و این سنگینی، این فاصله بزرگترین بار است که هر روز با خودم حمل می‌کنم؛ باری که هیچ‌کس در بلند کردنش کمکم نمی‌کند، چون هیچ‌کس نمی‌داند اصلا وجود دارد و شاید هیچ کس هرگز حتی نپرسد آهای مرد در دنیای تو چه می‌گذرد؟