سبک دلبستگی، الگویی رفتاری است که از دوران کودکی و بر اساس تعاملات اولیه کودک با مراقبین اصلی شکل می‌گیرد. این الگوها، نحوه‌ی تجربه و بیان احساسات، اعتماد به دیگران و کیفیت روابط عاطفی فرد را در بزرگسالی تحت تأثیر قرار می‌دهد. به ویژه الگوهای خاصی از صمیمیت را در بزرگسالی ایجاد می‌کند که می‌تواند بر کیفیت روابط عاطفی افراد تأثیرگذار باشد. از جمله اینکه : افرادی که در کودکی تجربه دلبستگی ایمن داشته‌اند، در بزرگسالی به راحتی به دیگران نزدیک می‌شوند، اعتماد می‌کنند و روابط صمیمی و پایدار برقرار می‌کنند. در مقابل، افرادی که سبک دلبستگی ناایمن دارند، در ایجاد و حفظ روابط صمیمی با چالش مواجه‌اند. این افراد ممکن است از صمیمیت بترسند، به شدت به دیگران وابسته باشند یا در روابط خود ناپایدار باشند. سبک‌های دلبستگی ناایمن همچنین می‌توانند به الگوهای ناسالم دیگری مانند کنترل‌گری، بازیابی و ایفای نقش قربانی در روابط منجر شوند. شناخت این سبک‌ها و تلاش برای تغییر الگوهای ناسالم، می‌تواند به بهبود روابط بین فردی کمک کند.

استفاده از رویکرد دلبستگی محور، به عنوان یک رویکرد درمانی مؤثر، در سطح جهانی مورد توجه قرار گرفته است. پژوهش‌های متعدد نشان داده‌اند که این رویکرد در بهبود کیفیت روابط بین فردی، کاهش علائمی مانند اضطراب و افسردگی، و توسعه مهارت‌های ارتباطی موثر بسیار مؤثر است. شواهد پژوهشی نشان می‌دهد که درمان دلبستگی محور، به ویژه برای افرادی که در کودکی تجربه دلبستگی ناایمن داشته‌اند، بسیار مفید است. این رویکرد در حال حاضر در بسیاری از کشورهای جهان به عنوان یک درمان استاندارد برای مشکلات مرتبط با روابط و مسائل روانشناختی به کار می‌رود.